voorzitter van de restauratiecommissie
van de monumentale Veghelse Lambertuskerk.

Intro
De noodzaak van restauratie van de Angelustoren, koor en transeptdaken van de Lambertuskerk is al enkele jaren heel helder. Rapportages van de Monumentenwacht Noord-Brabant hebben dat met recente rapporten aangetoond. De restauratiekosten zijn berekend en er zijn al veel trajecten verkend en ingezet om het benodigde geld bijelkaar te brengen.
Gerard van Heeswijk vervult een centrale rol in de zorg voor de financiering van dit grote monument van Veghel.

Gerard, wil je je even voorstellen? 
Ik ben in 1942 geboren in Hintham/Rosmalen. Op mijn vijfde verhuisden we naar Cuyk. Na de basisschool ging ik op kostschool bij de Kruisheren in Uden, maar na drie jaar stapte ik over naar HBS-A in Venray. Na mijn verplichte diensttijd in 1965 begon ik te werken bij assurantiekantoor J.C. Vonk in de NCB-laan. Tien jaar later ben ik met een eigen assurantiekantoor gestart en uiteindelijk had ik mijn kantoor op het Pettelaarpark in Den Bosch. Eind 2008 heb ik bij gebrek aan opvolgers mijn kantoor verkocht. Inmiddels was ik 66 jaar, een mooie tijd om te stoppen.
Sinds 1987 zit ik in het bestuur van de H.Johannesparochie in Veghel-Zuid en vanaf de oprichting tot vorig jaar ben ik ook actief geweest in het overkoepelend bestuur van de Veghelse parochies, de pastorale eenheid Veghel(PEV).

Wat heb je met Veghel?
Nou ja, ik heb er 45 jaar gewoond en ben goed ingeburgerd. Ik heb er mijn vrienden en kennissen. Ik probeer me verdienstelijk te maken in de financiële en bestuurlijke kant van de kerk en het beheer van haar eigendommen. Het ligt wel een beetje in het verlengde van mijn assurantiewerk.
Je zit ook in de restauratiecommissie van de Lambertuskerk, vertel daar ‘ns wat over.
De Lambertuskerk is hard toe aan groot onderhoud en restauratie. Dat kost bergen geld, meer dan een miljoen. Bij de voormalige rijksdienst voor monumentenzorg is het geld op, dus moeten er andere bronnen worden aangeboord.

We gaan de restauratie in twee fasen aanpakken:
Fase 1: Angelustoren en daken van koor en kapellen en de sacristie dus aan de achterkant van de kerk. Totale kosten € 550.000,00.
Dit wordt bekostigd door reeds toegezegde schenkingen en legaten en een forse bijdage van de Gemeente Veghel.
Fase 2: De andere restauratiewerkzaamheden (hoge daken aan de voorzijde) ad € 650.000,00 We verwachten 65% van dit bedrag als subsidie te krijgen van de Rijksdienst voor Cultureel Erfgoed.

Rest een bedrag van twee en een halve ton , dat op andere manieren bijeen gebracht zal moeten worden via publieksacties zoals adoptie of kopen van dakleien, de penitenties in de biechtstoel, de actie de pastoor ruimt op’ ea.
Er is al aardig wat binnen gekomen op het slokdarmfestival en de acties gaan door.
Het bouwbureau van het bisdom heeft een bestek gemaakt. Nu kunnen we de aannemers een aanbesteding laten maken. Dan volgt de gunning en voor het einde van 2010 moet er gestart zijn.

Wat is jouw drive om je hier voor in te zetten?
Ik ben katholiek, ben opgevoed volgens die tradities, ik stem op het CDA en tegelijk loop ik warm voor het behoud van monumenten. De Lambertuskerk is zo’n monument, dat laat je toch niet verslonzen. Mijn bestuurlijke, financiële achtergrond kunnen ze blijkbaar goed gebruiken en ik vind het leuk. Mooi toch!

Toch raar . . . de kerkgangers nemen af en jullie gaan het gebouw juist opknappen?
Inderdaad en dat is jammer, maar daar kan ik weinig aan doen. Mij gaat het in dit project om het in stand houden van dit monumentale rijksmonument. En . . . misschien is deze prachtige ruimte in de toekomst ook voor andere doeleinden te gebruiken, die voor de gemeenschap belangrijk zijn en geld in het laatje brengen b.v. concerten.

Tot slot
Hopelijk gaat het besef, dat Veghel met de Lambertuskerk een bijzonder monument heeft nog meer onder de mensen leven en gaan bij sponsoracties de beurzen open.
Het is de moeite waard!

   

. . . pionier en secretaris van de jubilerende Stichting Bouwdorp ‘Veghel in Hout’.

Intro
Stichting Bouwdorp ‘Veghel in Hout’ bestaat dit jaar 25 jaar. Al die jaren hebben enthousiaste vrijwilligers tienduizenden kinderen en ouders een onvergetelijke week bezorgd.
Pioniers van het eerste uur waren o.a. Willem Krommenhoek en Max Snell, die zoals velen in 1978 in de nieuwe Veghelse wijk De Bunders kwamen wonen. Zij zetten zich met vele andere wijkbewoners in om de wijk gezellig en leefbaar te maken. Het bouwdorp was een initiatief van Bunderjunior een onderdeel van huidige wijkvereniging De Spil.

Willem Krommenhoek, wie ben je en wat heb je met Veghel en Bouwdorp?
Ik ben geboren in 1953 in Schiedam. Van beroep ben ik vliegtuigmonteur bij de luchtmacht. 
Vanuit die functie heb ik o.a. in Amerika en Afghanistan gewerkt. In 1978 kwam ik op de vliegbasis Volkel en ging ik in Veghel in de Bunders wonen. Onze nieuwe buurtgenoten kwamen uit allerlei delen van ons land. Om snel in te burgeren maakten we contact en gingen we samen wat organiseren vanuit de wijkvereniging zoals koninginnedag en carnaval.

In 1985, vijfentwintig jaar geleden, kwamen er een aantal mensen op het idee een bouwdorpweek voor kansarme kinderen tussen 5 en 13 jaar te organiseren. De wijkvereniging met name Bunderjunior nam het idee over. Het moest zo goedkoop mogelijk( fl. 5,-), maar met ondersteuning van gemeente en de vliegbasis Volkel lukte het om 300 kinderen een fijne week te geven op het terrein waar later ‘Knuvers’ heeft gebouwd.

Later bouwden de kinderen bij het Fioretticollege, ROC De Leijgraaf en het Prins Willem Alexander-sportpark. Omdat het nieuwe evenemententerrein aan de Knokert nog niet gereed is, gaan we nu voor het tweede jaar naar het CHV-terrein. Stefan van de Ven en de gemeente Veghel hebben ons uit de nood geholpen.

Wat komt er allemaal kijken bij de organisatie van dit evenement?
Het bestuurlijk elftal is er het hele jaar mee bezig: evalueren, leren van de ervaringen van vorig jaar, nieuwe plannen maken. De verschillende commissies kunnen daarna aan de slag.
We moeten zorgen voor voldoende materiaal: spijkers, plastic en natuurlijk hout. Verder eten en drinken, tenten, attracties, veiligheid en informatie naar kinderen en ouders.
De sponsoren leveren hun bijdrage vooral in diensten. De kinderen betalen € 10,- all-in voor een hele week.
Goede samenwerking met gemeente, politie, brandweer en Rode Kruis is een must. De vele vrijwilligers, wel 150 per dag tijdens de bouwweek, staan garant voor het dagelijks werk tussen 7 uur ’s morgens en 11 uur ’s avonds. Zelfs ’s nachts wordt er nog gewaakt. We zijn trots op de vrijwilligers . . . het is een hechte en vooral enthousiaste groep, die van aanpakken weet.
De ouders, opa’s en oma’s mogen helpen en/of kunnen in het ouderkafee terecht. Vooral op donderdagavond slepen ze van alles mee om hun kinderen en kleinkinderen comfortabel te laten slapen . . . nou ja geslapen wordt er niet veel.

En dit jaar de 25^e keer, doen jullie nog wat extra’s?
Ja zeker, maar dat mag niet te veel kosten. De kinderen staan centraal. We houden een receptie op zondag 29 augustus van 14.00-16.00 uur in het CHV-gebouw en we openen op maandag 30 augustus de bouwweek met een ballonnenwedstrijd.
Daarna start de bouw! En daar gaat het om!

Wat is je drive om dit te doen en hoe zie je de toekomst van Bouwdorp?
Een kort antwoord , ik geniet van de blije en actieve kinderen en de hartelijke reacties van de ouders. Daarnaast is de sfeer onder de vrijwilligers geweldig. Met name de feestelijke afsluiting op donderdagavond met wel 3000 ouders, opa’s en oma’s is geweldig.
Ja, daar doe je het voor.
Na zo’n week ben ik wel kapot, ik word ook een dagje ouder, maar het plezier en de voldoening overweegt.
Een paar weken later evalueren we de boel en slaan weer aan het plannen voor het volgend jaar.

Slot
Dank aan alle vrijwilligers, die het Bouwdorp elk jaar weer voor ongeveer 1000 kinderen mogelijk maken. En . . . ook dit jaar weer veel succes met de organisatie.

.

[flickr album=72157624746525858 num=30 size=Square]

Foto’s Bouwdorp 2009

In gesprek met Zr Germana van Ravestein . . . . DE ZUSTER van Zijtaart.

Intro
In 2001 werd het 100 jarig bestaan van klooster Huize Cecilia heel uitbundig gevierd met het hele dorp. Het personeel bracht d.m.v. een revue allerlei facetten van het leven van de zusters op de planken.
In 2006 werd het klooster gesloten, in goed overleg zijn personeel en bewoners elders gaan wonen of werken. Nu woont alleen de actieve, gezonde 78 jarige zuster Germana nog in Zijtaart. Zij woont er niet alleen, maar staat midden in de Zijtaartse gemeenschap. Nu het klooster omgebouwd wordt tot school en dorpshuis, kreeg Zr. Germana het idee tot het oprichten van een kapel, als blijvend teken van de christelijke waarden van solidariteit en naastenliefde. Deze deugden stonden 104 jaar lang centraal in het Zijtaartse klooster.

Wie bent u en wat heeft u met Zijtaart?
Ik ben geboren op een boerderij in Volkel op 1-1-1932. De oorlogsjaren vormden een roerige en spannende tijd. Wij woonden dichtbij de vliegbasis en bij bombardementen moesten mannen en jongens de bomkraters weer dicht maken.
Ik leerde al vroeg verantwoordelijkheid te dragen, we maakten veel mee, waardoor mij heel duidelijk werd dat je soms “moet horen, zien en zwijgen”. Ik leerde door de oorlog goed Duits spreken en later ook Engels. Wij als kind werden al vroeg volwassen. Mijn oudste zus was al in het klooster gegaan. Ik zag dat de zusters goed werk deden en ik voelde me begaan met het verdriet en leed van mensen.
Op mijn 17^e koos ik ook voor het kloosterleven en op mijn 21^e heb ik de eeuwige gelofte gedaan.In 4 jaar behaalde ik het verpleegstersdiploma, gevolgd door de kraamaantekening en de stafcursus.Na 2 jaar in de Klokkenberg in Breda, ging ik naar Deurne. De zusters werkten van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat zonder cao, zonder vaste werktijden. We werkten gewoon tot het werk klaar was. Onze arbeidsinzet en ons verantwoordelijkheidsgevoel waren heel groot. Daarnaast zette ik de inservice-opleiding mee op en volgde ik de cursus Intensive Care.In 1969 verhuisde iedereen naar het nieuwe ziekenhuis St Willibrordus en ik kreeg de leiding van de interne afdeling. Op advies van de kapelaan heb ik op de pastorale school de cursus stervensbegeleiding gevolgd.In 1983 werd ik hoofd zorg in verzorgingshuis Kempenland in Bladel. Tien jaar later in 1992 werd ik op 60 jarige leeftijd overste van Huize Cecilia in Zijtaart.
Ik heb de toen nogal gesloten kloostergemeenschap meer naar de Zijtaartse gemeenschap gekeerd: het carnavalsgebeuren kwam binnen de kloostermuren, onze ruimtes werden steeds meer gebruikt door Zijtaartse verenigingen. In de omgang met personeel en bewoners werd het vrijer, opener en minder formeel.

Hoe kijkt u aan tegen het verdwijnen van het klooster in Zijtaart?
Ik zag al lang dat er veel mankementen aan het gebouw kwamen. De gemiddelde leeftijd werd steeds hoger en steeds meer zusters vonden hun laatste rustplaats op het kerkhof. Wij hebben het hele sluitingsproces zorgvuldig en geleidelijk voorbereid . Personeel en bewoners hebben allemaal een nieuwe plek gevonden. Tot slot heb ik met de wethouder symbolisch een bres in een muur geslagen, het begin van het einde van Huize Cecilia. In 1901 kwam er een school in dit gebouw en nu komt er weer een school. Mooi toch!

Maar toen kreeg u een idee?
Ja, ik dacht: ‘Is dit het nou, alles weg? Hoe moet het nu met de mensen in de Zijtaartse gemeenschap, die bij het Mariabeeld nog wel eens een kaarsje willen opsteken?’ Ik zag in de historie vermeld staan dat de Zijtaartse bevolking in 1901 4500 karren zand aanvoerde voor de bouw van het nu gesloten klooster.

Ik wilde iets terug doen, iets achterlaten voor de gemeenschap.Toen kwam het idee van een kapelletje. Na overleg met Christ van Helvoirt stapte ik naar de dorpsraad en toen ging alles rollen: een stichting, geld, tekeningen en de start van de bouw op 6 maart 2010. Ik heb toen het begin van de bouwput gegraven.

Hoe verloopt het werk aan het kapelletje?
We hebben een geweldig team met vrijwilligers olv Bertus van den Tillaart. De vloer ligt er al in en ze zijn nu bezig met het torentje. Ik breng de harde werkers elke zaterdag koffie, soep en fruit . De sfeer is geweldig. We zeggen wel eens “Wat zullen we dit missen als alles klaar is. Dit is typisch Zijtaart : Niet moeilijk doen, handen uit de mouwen en hou het gezellig”

En wat doet u nu nog in Zijtaart of elders?
Ik mag in Zijtaart blijven wonen en maak me verdienstelijk in de avondwakegroep, verder ben ik actief in de woord- en communiedienst en bezoek ik ernstig zieke mensen in de laatste fase van hun leven. Verder ben ik lid van het hoofdbestuur van onze congregatie. Werk genoeg dus!

Tot slot
Dit klooster is gesloten, de meeste zusters zijn oud en er is weinig aanwas.
Wat denkt U nu?
Ik wil het zo zeggen: ‘Wij, zusters, hebben ons werk in onderwijs, zorg in de maatschappij jarenlang met passie gedaan. Veel van dit werk is intussen overgenomen door verschillende beroepsgroepen en dat is prima zo. Ons werk is klaar!’

En in mijn contacten met jonge mensen merk ik dat ze misschien geen weesgegroetje kennen, maar wel verantwoordelijk in de maatschappij staan en nadenken over de essentiële zaken in het leven. En . . . daar gaat het toch om!

[flickr album=72157624616573814 num=30 size=Square]