
. . . vrijwilliger bij Slachtofferhulp Nederland.
Intro
Iedereen wordt in zijn leven wel een keer slachtoffer van iets. Niet erg . . . op eigen kracht of met hulp van de omgeving komt men die slag wel weer te boven. Vaak komt men daarna zelfs nog sterker uit de strijd.
Soms is de klap of het trauma na een verkeersongeval, geweldsdelict, een zedenmisdrijf of anderszins zo groot dat een slachtoffer er onderdoor dreigt te gaan. Hij of zij heeft even wat emotionele, juridische en praktische steun nodig om orde te scheppen in de chaos en de draad weer op te nemen.
Slachtofferhulp Nederland heeft een netwerk van professionals en vrijwilligers over heel Nederland. In de regio Veghel/Uden is Ton de Laat in een team van collega’s als vrijwilliger aktief. Ton vertelt over zijn vrijwilligerswerk.
Ton, stel jezelf even voor?
Ik ben in 1951 in Dinther geboren. Ik ben nu 60 en woon sinds 5 jaar in Veghel. Ik had in Dinther een eigen slagerij en cateringbedrijf. Op mijn vijftigste heb ik het roer omgegooid en ben ik catering manager bij een bedrijf geworden.
Ik ben getrouwd met Bernadette en wij hebben samen 2 zoons, 2 schoondochters en 2 kleinkinderen. Een mooi totaalplaatje.
Ik ben 28 jaar bij de vrijwillige brandweer geweest. Met een Koninklijke onderscheiding op de borst ben ik gestopt.
“He, hoor je dat . . . er is weer wat gebeurd op de A50, een en al sirenes.” Je ziet wel dat mijn hart bij ongevallen en hulpverlening sneller gaat kloppen.
Verder ben ik een enthousiast lid van onze mannenkookclub.
Waarom en hoe ben je vrijwilliger bij slachtofferhulp geworden?
Mijn jarenlange ervaring bij de brandweer is een goede voedingsbodem en een mooie ondergrond. Ik merkte steeds meer dat mijn belangstelling uit ging naar de mens en zijn welbevinden, geluk en problemen. Ook in mijn werk bij Hutten Catering zag ik dat het uitgangpunt was: ‘het personeel moet zich goed voelen en dan komen de prestaties vanzelf.’ In mijn eigen slagerij was het altijd druk, druk en kwam ik niet toe aan die sociale kant in mezelf.
Bij slachtofferhulp kan ik mijn ei kwijt. Ik voel me in die sfeer in mijn element en kan voor mensen iets betekenen. Onlangs ben ik in mijn uppie van Rome naar huis gefietst. Een pittige tocht, waar ik echt teruggeworpen ben op mezelf, mijn hoofd en lijf leeg heb gefietst. Ik ontdekte steeds meer “je moet het zelf doen. ” Anderen kunnen hoogstens wat steun bieden. Zo voel ik mijn positie bij slachtofferhulp ook: “ Anderen weer wat op weg helpen, maar ze moeten het zelf doen!”
» Read more