Artikel Interpunctie.nl

“Je kunt het niet voorkomen”
Ik begeleidde een moeder wiens zoon erg impulsief kon reageren. Hij was 17 jaar, mogelijk (niet getest) had hij iets van ADHD en bij deze moeder speelde het altijd door haar hoofd, dat hij in een sombere (zeer impulsieve) bui zomaar iets doms zou kunnen doen als bv. voor de trein springen. Terwijl ze ook wist dat hij meestal wél wilde leven, maar in een opwelling met negatieve gedachten kon hij snel omslaan.
Voorkomen kun je het niet
Ik probeerde daar met haar over door te praten, maar ze wilde niet luisteren: je kunt het toch niet voorkomen, zei ze. En dat is zeker waar: echt voorkomen kun je het niet. Wat ik ook zei, ze wilde er niet over doorpraten. Misschien was ze bang met een schuldgevoel te moeten leven als het haar niet lukte dit wél te voorkomen. Ik weet niet waarom ze zo afhoudend reageerde. Het is natuurlijk ook een doodenge gedachte, maar ze had het zelf ter sprake gebracht, dus nam ik het toch serieus.
Wat kan wél
Later besefte ik dat ik niet had aangegeven wat ze wél kon doen: een soort “uitstelgesprek” met hem voeren waarbij de hoop was dat van dat uitstel dan afstel zou komen. Ik belde haar op om dat nog eens voor te stellen en inderdaad wilde ze het daar wel over hebben. Want uitstel zou inderdaad wel weer tot een voorlopig afstel kunnen leiden, dat zag ze ook wel in.
Uitstelgesprek
Het uitstelgesprek houdt dan vaak in dat je serieus met je kind praat, dat mócht hij zoiets overwegen, hij jou belooft om bv. éérst met jou te praten alvorens tot actie over te gaan.
Of dat hij eerst met iemand anders gaat praten, iemand die jullie samen uitkiezen. Je weet natuurlijk nooit of zo’n kind dat doet, maar àlles is toch beter dan niets doen. Vaak wordt de behoefte minder door er over te praten. Maar je moet wél weten hoe jij daarop het best kunt reageren, want zeggen: “niet doen” werkt vaak onvoldoende.