Nooit samengesteld gezin geweest, en toch stiefgezinproblematiek

Mevrouw vertelde dat ze elkaar leerden kennen toen haar laatste kind uit huis ging. Ze waren in haar beleving geen samengesteld gezin. Maar meer en meer merkte zij dat ze regelmatig conflicten hadden over de kinderen, ook al woonden deze elders.

Stekeligheid

Haar vriend  had 2 kinderen waarvan de oudste een dochter was. In het begin was ze wel aardig, maar toen dochter ontdekte dat de relatie serieuzer werd, reageerde ze vaak stekelig tegen mevrouw. De zoon van haar vriend was gelukkig wel aardig.

Vergelijken

Haar eigen kinderen waren blij dat ze weer gelukkig was, maar vergeleken haar nieuwe vriend vaak met hun overleden vader, waarbij hij natuurlijk nooit kon tippen aan papa. Mevrouw was gelukkig geweest met hun vader, maar zag de verschillen met haar vriend vooral als positief: ze werd nu meer vrij gelaten en kon ook gemakkelijker dingen met vriendinnen ondernemen.

Kritiek op het kind van je partner

Maar o wee, als zij iets kritisch over zijn dochter zei!! Dan reageerde hij als door een wesp gestoken. Ze probeerde niets meer te zeggen over het gedrag van deze dochter, maar dat lukte niet altijd. En dán hadden ze bonje. Nu was deze dochter ook nog zwanger en de hormonen maakten haar niet gemakkelijker in de omgang. Daarom kwam mevrouw voor hulp bij mij.

Kritiek zonder af te wijzen

Ik leerde haar hoe mevrouw de kritiek wat zachter kon formuleren en ik leerde hem dat kritiek geen afwijzing was. Door hen beiden hierin te betrekken en hen gevoeliger te maken voor elkaars pijnpunten werd hun relatie gemakkelijker. Loyaliteit van kinderen naar hun ouders is vanzelfsprekend, maar andersom ook.

Een beetje oma

Het gaat nu goed met dit stel. Zijn eerste kleinkind is geboren en nu wordt zelfs zijn vriendin wel eens ingeschakeld om op te passen. Ze mag ook een beetje oma zijn. Natuurlijk blijft het een beetje balanceren om niet in conflict te raken, maar ze leren elkaar wat beter waarderen.

Luisteren om te begrijpen i.p.v. om gelijk te krijgen

In veel lastige relaties wordt onvoldoende geluisterd. Bij gesprekken vallen ze elkaar steeds in de rede. Het lijkt een gevecht om wie er gelijk heeft en wie er uiteindelijk gelijk krijgt. En ik zeg het wel vaker: je hebt meer aan geluk dan aan gelijk krijgen.

Hardnekkig

En toch is het een hardnekkig fenomeen: de ene partij is nog niet uitgesproken of de ander roept al “ja maar jij…..” of ontkent de beschrijving of de woorden van de ander. De stemmen gaan steeds harder klinken. Tot het zelfs ronduit schreeuwen wordt.  Zegt de een iets over de familie van de ander dan roept de andere partij dat die eens naar zijn eigen moeder moet kijken…. Want dàt is pas een vervelend mens!

Meegaan met de ander

Begrip hebben is niet eenvoudig, zeker niet als je in deze strijd bent belandt. Uit de strijd stappen, en vragen naar de beweegredenen van de ander is al een stuk beter. En eigenlijk is dat les één: interesse hebben waarom de ander vindt wat hij/zij vindt. Ook als je niet meteen snapt hoe de ander dit ziet, waarom hij/zij juist déze woorden gebruikt en geen andere, waarom hij/zij juist vanuit dit perspectief naar de situatie kijkt.

Niet oordelen

Niet meteen oordelen dat de ander “onzin” uitkraamt, maar bv. aangeven dat jij er op een andere manier over denkt, of op een andere manier naar kijkt. Dat wakkert mogelijk de interesse aan hoe die andere manier van kijken eruitziet…. En of daar misschien ook wel iets  voor te zeggen is.

Van vijanden naar partners met verschillende meningen

Kortom: dan komen twee meningen of twee gedachten naast elkaar staan en niet tegenover elkaar. En daarmee wordt de strijd minder heftig en kun je over de twee visies praten zonder dat de ene visie beter is dan de andere. Dat maakt ruimte om rustiger te praten, om na te denken, maar men gaat ook beter luisteren.

Maar  als je eenmaal in het welles/nietes-spel bent  belandt dan behandel je elkaar als vijanden  en dat geeft per definitie weinig kans om er samen uit ter komen.

Komen jullie er niet uit? Vraag gerust om hulp bij Interpunctie Veghel

De positie van bonus-/stiefouder is vaak een lastige

De stiefouder/bonusouder moet vaak veel investeren in de kinderen van de partner. En natuurlijk slaat hij/zij daarin wel eens de plank mis. Sommige stiefouders slaan de plank regelmatig mis en krijgen daardoor conflicten met de kinderen of de natuurlijke ouder. Sommige bonusouders doen het allemaal heel goed, maar krijgen desondanks toch problemen met de kinderen of de natuurlijke ouder.

De plank misslaan

Er zijn (gelukkig steeds minder) stiefouders die

• eisen stellen aan de kinderen van de partner die niet passen bij hun opvoedcultuur
• wel eens even orde op zaken zullen stellen in de omgang van pubers met de natuurlijke ouder (gedoemd om te mislukken)
• niet in de gaten hebben dat een bonusouder niet gelijk is aan een natuurlijke ouder
• negatief praten over de afwezige andere ouder waar de kinderen bij zijn

Het gezag uit handen geven door de natuurlijke ouder

Sommige natuurlijke ouders vinden het lastig (soms uit schuldgevoel) om grenzen te stellen aan hun kinderen. Zij zijn geneigd om hun nieuwe partner verantwoordelijk te maken (of medeverantwoordelijk) voor de opvoeding. Het is verleidelijk en begrijpelijk maar het klopt niet. Kinderen voelen dat haarfijn aan en ageren daar ook tegen.

Het nooit goed kunnen doen

De bonusouder doet meestal enorm zijn best, en heeft desondanks soms het gevoel het nooit goed te kunnen doen. Dat heeft vaak met bovenstaande dingen te maken, maar soms ook met het feit dat de stiefouder te hoge verwachtingen heeft. Kinderen zijn nu eenmaal niet dankbaar. Dat komt vaak pas als ze veel ouder zijn en zelf kinderen hebben.

In gesprek gaan

Daarom is het belangrijk hierover in gesprek te blijven als partners, en mocht dat leiden tot conflicten dan is hulp gewenst. Meestal geeft het eerste gesprek al zoveel inzichten dat er pas na enkele maanden een 2^e gesprek nodig is. En soms is dat gewoon niet eens nodig!

Loopt u vaak tegen dit soort problemen aan? Maak snel een afspraak, liefst voor het ernstig escaleert. Hoe eerder hulp geboden wordt, hoe minder beschadiging en frustraties iedereen oploopt.