Het overlijden van een kind

Rouw is voor iedereen anders. De ene persoon gaat vrij snel weer over tot de orde van de dag (zo lijkt het tenminste) de ander krijgt zijn leven niet echt op orde na een overlijden. Hoe dicht de ander bij je stond maakt natuurlijk alle verschil. Het overlijden van iemand uit hetzelfde dorp kan je raken maar vrij snel vergeet je het. Maar dan: het overlijden van een  kind.

Bezorgde ouders

Ouders zijn vaak bezorgd soms zelfs overbezorgd dat hun kinderen iets overkomt. Kinderen snappen dat niet, begrijpen niet hoe belangrijk ze voor hun ouders zijn. Zeker als er een kennis een kind verliest hoor je nogal eens: het zal je maar overkomen…. Iets ergers kun je niet meemaken. En inderdaad, het is verschrikkelijk om je kind te verliezen. Vaak leidt het ene verlies tot het andere. Zo houden relaties vaak geen stand als je een kind verliest.

De buitenwereld

Maar ook in de buitenwereld ontstaan er soms grote problemen. Mensen kunnen soms uit pure onhandigheid dingen zeggen die ze meestal niet slecht bedoelen, maar die erg pijnlijk kunnen zijn. Of bv. een broer of zus die problemen heeft en daardoor jou misschien onvoldoende steunt in je grote verlies, of die onbeholpen opmerkingen maakt. Ik hoorde onlangs van een broer die iets lomps had gezegd na het overlijden van een kind van zijn broer. De moeder van het overleden kind wilde hem nooit meer zien. De vader evenmin, maar na de scheiding nam hij toch weer contact op met zijn broer.

Dubbel verlies

Dubbele verliezen, soms driedubbele verliezen, het kan allemaal het gevolg zijn van opmerkingen die verkeerd gevallen zijn, die niet goed begrepen zijn, die ook lomp en ongevoelig waren. Het vergt veel wijsheid  van alle betrokken partijen als er harde dingen zijn gezegd. En vaak heeft het ook even de tijd nodig.

Wat is het beste alternatief

Het is belangrijk om relaties zo mogelijk te herstellen. Soms is erover praten de beste manier. Ik ken echter ook situaties dat “uitpraten” niet zal helpen en de ruzie weer zal doen opvlammen. Je moet daarom goed weten wat voor jou, voor jullie, het beste alternatief is.

Wie is verantwoordelijk voor de kinderen?

 Volwassenen zijn verantwoordelijk voor kinderen. Als een kleuter een drukke weg oploopt, zullen we allemaal het kind van de weg halen voor het wordt aangereden. Dat lijkt me logisch. Dat zijn dingen die we allemaal voelen.

Ouders zijn verantwoordelijk voor hun kinderen, vaders en moeders voelen dat direct na de geboorte van hun kind. Ze zullen nooit meer NIET-ouder zijn.

Samengesteld gezin

In een samengesteld gezin blijft de natuurlijke ouder de hoofdverantwoordelijke voor het eigen kind. De nieuwe partner zal nooit vader of moeder worden van het kind, ook al voelt het soms bijna zo. Zelfs als men de eigen vader of moeder nooit gekend heeft en opgroeit met deze nieuwe ouder, dan blijft er toch een (soms maar heel klein) verschil met het èchte ouderschap.

Niet de lusten, wel de lasten

Het is ook onmogelijk om als stief/bonusouder direct een rol als opvoeder te claimen. Je bent het niet, je hebt geen recht op ouderschap. Je moet het gezag nog verdienen. Uiteraard wordt van jou als bonus/stiefouder wel verwacht dat je je verantwoordelijk gedraagt. Dus kan je partner niet voor de kinderen zorgen, dan moet je deze taak wél overnemen. Het wordt soms gezien als niet de lusten, wel de lasten.

Bijbrengen van respect

Een van de belangrijkste taken van de natuurlijke ouder in het samengesteld gezin is: het bijbrengen van respect voor de stiefouder. Kinderen hoeven de partner niet aardig te vinden, maar er mag wel van ze verwacht worden respectvol met de bonusouder om te gaan. Vaak denkt de  ouder dat hij/zij dat ook doet, toch is de stiefouder vaak een andere mening toegedaan.

En wat is dat dan: respect…

Dit betekent dat je jouw waarden en normen uitdraagt naar je kinderen. En dat je als partners samen over die waarden en normen praat en soms de normen mogelijk een beetje bijschaaft, zodat het ook voor de partner prettiger is.

Wat brengt dat op

Uiteindelijk, als de kinderen zelf kinderen hebben, zullen ze beseffen dat de stiefouder het zo slecht nog niet deed. En in sommige gevallen wordt hij/zij gezien als een grote bonus.

Scheiden als je kinderen hebt…. of niet ??

De Kinderombudsman was geschrokken van de uitkomsten van een onderzoek onder kinderen van gescheiden ouders. Kinderen hebben een minder fijne band met hun ouders door de scheiding. Tja en dat is triest. Het advies was: Blijf samen Ouders.

Blijf samen ouders

Dat is niet zo gemakkelijk als het lijkt. Vaak laten ouders regelmatig (desnoods op een bedekte manier) merken dat ze de ex-partner toch maar een lastig mens vinden/vonden. En kinderen hebben een speciale antenne als het om hun ouders gaat. Kinderen zijn loyaal.

Schuldgevoel

Veel ouders voelen zich schuldig over de scheiding, en tegelijk denken kinderen ook vaak dat ZIJ schuldig zijn aan de scheiding. Schuldgevoel is een lastig concept. Enerzijds moet je blij zijn als iemand in staat is om schuldgevoelens te hebben (het betekent immers dat het geweten is ontwikkeld).

Overnemen

Kinderen zijn nooit schuldig aan een scheiding, zelfs niet als ze een rol hebben gespeeld in de scheiding. Ouders zijn verantwoordelijk en moeten ervoor zorgen dat kinderen geen hoofdrol in kunnen spelen en moeten voor zichzelf opkomen zodat hun kinderen die taak niet overnemen. Kinderen vinden al gauw  een van de ouders “zielig” en daarmee wordt (omdat zij nog zwart/wit denken) de ander al gauw “de slechterik”.

Schuldgevoel ouders

Ouders zijn verantwoordelijk, maar dat is toch echt wat anders dan “schuldig”. Natuurlijk moeten ouders zich vergewissen of scheiden de beste oplossing is, maar als dat het beste blijkt, dan is scheiden de oplossing, ook al doet dat de kinderen misschien pijn. Ouders die bij elkaar blijven voor de kinderen doen daar evenmin goed aan. Kinderen hebben het meest aan gelukkige ouders.

Gevaar van schuldgevoel

Het gevaar van schuldgevoelens bij ouders is dat de ouders hun kinderen gaan verwennen uit schuldgevoel. Zij geven nauwelijks meer grenzen aan omdat de kinderen “toch al zoveel moeten missen”. Maar verwennen is een vorm van verwaarlozing. Geen grenzen bieden is nog eens extra beschadigend.

Wil jij ook sterker in je schoenen staan? Maak eens een afspraak.