Algemene adviezen werken zelden voor samengestelde gezinnen
Heel vaak krijg ik via mail, telefoon op een andere manier een vraag over stiefgezinnenproblematiek en wil men een snel antwoord. Afgezien van het feit dat dit mijn kostwinning is, en ik niet zo maar alles cadeau kan geven, is het meestal ook vrij zinloos.
Zo’n advies is niet toegesneden op de situatie van het samengesteld gezin, van de personen die in dat gezin leven, van alle mensen die grote invloed hebben op dat gezin. Bovendien zijn er zó veel factoren die veel meer van invloed zijn dan men vaak beseft.
Een greep uit de factoren die voor een advies van belang zijn:
- Wat waren de verwachtingen toen je ging samen wonen?
- Heb je een start gemaakt op een nieuwe plek of in een van de huizen waar al een van de partners woonde?
- Hebben jullie beiden eigen kinderen uit een vorige relatie?
- Hebben de kinderen contact met de andere ouder?
- Hoe is de opstelling van de andere ouder?
- Heeft de andere ouder ook een samengesteld gezin?
- Heeft het kind (of een ander kind in het samengesteld gezin een “etiketje”?
- Zijn er traumatische situaties (bv. een ouder overleden?)
- Heeft een van de partners (of wellicht beide) een traumatisch verleden (bv. mishandeld door de ex-partner)?
- Zijn er specifieke gevoeligheden?
- Hoe is de scheiding (scheidingen) verlopen?
Plank misslaan
Zonder deze informatie kun je nauwelijks een advies geven. Soms doe ik het toch, maar eigenlijk schiet men daar niet zoveel mee op. Want zonder gedegen onderzoek van de achtergrond kun je de plank aardig misslaan. Ik merk dat ook in de facebookgroep. Men gaat vaak uit van de eigen situatie, de eigen gevoeligheden, de eigen ergernissen. En dat is logisch maar die zijn nu eenmaal niet universeel.
Had ik ook kunnen bedenken
Dus als ik dan een advies geef is dat vaak zó algemeen en zó weinig omvattend, dat men waarschijnlijk denkt: dat had ik zelf ook nog wel kunnen bedenken. En vaak is dat ook zo.
Maar een echt advies hoe je met moeilijke situaties beter om kunt gaan is vaak een kwestie van héél veel vragen stellen. Omdat ik geen verkeerde adviezen wil geven (want dat kan zeer schadelijk zijn, zeker als je dat als professional doet) blijf ik dan hangen in algemeenheden, waar men over het algemeen niet zo gek veel aan heeft.
Goed werk heeft tijd nodig
Het is daarom vele malen beter om er een keer ècht voor te gaan zitten zodat een advies ook weloverwogen is en niet zo maar snel uit de mouw wordt geschud. Want daar heeft niemand wat aan.
Een goede manier om dit te doen is een gesprek aan te gaan over de situatie en te vertellen wat er allemaal speelt, zodat dit in de adviezen wordt meegenomen. Zo’n gesprek duurt bij mij meestal 2 uur, maar dan ga je ook naar huis met adviezen waar je wél wat aan hebt, waar je mee aan de slag kan.
