Als jij niks mag zeggen over de kinderen van je partner

Als jij niks mag zeggen over de kinderen van je partner.

Zolang je nog niet samenwoont, lijkt het niet ingewikkeld. Maar als je de kinderen van je partner dagelijks meemaakt is het tóch wat anders. In stilte erger je je aan kleine dingen, maar je probeert het niet te voelen. Maar dan komen er grotere dingen die je storen. Het wordt steeds vervelender. Bij de een gaat het om slurpen, of hoesten zonder de hand voor de mond. Bij de ander gaat het om vuile kleding laten slingeren, of tassen en jassen.

Wat jou stoort serieus nemen

Waar het ook over gaat, het stoort jou. En je mag je gevoelens en gedachten daarover zeker serieus nemen. Aan de andere kant: je kunt kinderen 100 keer zeggen dat ze de deur moeten sluiten…. Als het 2 keer gebeurt mag je al blij zijn…..

Hoe moet je kenbaar maken dat iets jou ècht stoort, ook al lijkt het in de ogen van de ander een kleinigheid?? En hoe zorgen jullie ervoor dat niemand beschuldigd wordt van onnodige problemen maken??? Dat is een kwestie van leren, een kwestie van educatie.

Zowel partner als niet-ouder zijn

Je moet leren hoe jij de rol van zowel partner als niet-ouder kunt vervullen. Hoe jij volwaardig partner kunt zijn, zonder jezelf tekort te doen en zonder de rol van opvoeder op je te nemen. En de ouder moet leren om de partner serieus te nemen, zijn/haar  gevoeligheden serieus te nemen en de eigen gevoeligheid als het om de kinderen gaat, te verdragen. Want als het om jouw eigen bloedjes gaat dan ben je gevoelig. Niemand mag wat over jouw kinderen zeggen (zelfs niet als hij/zij gelijk heeft).

Praten over de opvoeding zonder opvoeden

En daarom moet er wel gepraat worden over de opvoeding van kinderen, maar zodanig dat je de kinderen en elkaar heel laat. Want dan kan de nieuwe partner een prachtige rol vervullen en datgene aanvullen wat de natuurlijke ouder misschien niet in zich heeft. Dan is het een win-winsituatie.

Zijn er dan nooit meer problemen?

Jawel hoor, dat kan ik je op een briefje geven… maar dan wordt het een uitdaging om ze op te lossen. En daarna voelt iedereen zich goed en serieus genomen. In een samengesteld gezin is echter nooit iets vanzelfsprekend. Altijd weer blijf je voelen het verschil tussen eigen/niet eigen. En dat is ook leerzaam. Niet alleen voor de kids maar ook voor jezelf.