Column

Mevrouw had een hele lieve vriend, maar  omdat hij bang was zijn dochter kwijt te raken nam hij het niet echt voor haar op. Sinds de scheiding had zijn  ex-vrouw niets anders gedaan als zijn vriendin zwart maken… vooral bij zijn dochter. Ook in het dorp waar zij woonden werden allerlei roddels en halve waarheden aangemoedigd door mevrouw.

Eerst had het nare gedrag zich nog beperkt tot zuchten en rollende ogen als stiefmoeder iets ter sprake bracht wat dochter niet aanstond, maar het gedrag werd steeds erger. Vooral als haar vader er niet bij was. De middelvinger opsteken en zelfs had stiefdochter mevrouw een keer bijna omgeduwd. Mevrouw kon zich nog net overeind houden.

Allebei wilden ze graag horen dat dochter haar gedrag niet langer zou ontkennen. Dat gebeurde echter niet. Ze wilde waarschijnlijk dat haar vader zijn vriendin niet zou geloven. Dat was echter niet aan de orde. Hij vond het lastig om haar aan te spreken op gedrag wat hij niet zelf geconstateerd had.

En mevrouw had steeds het gevoel te moeten klikken als  stiefdochter weer wat uithaalde.Uiteraard kon dat zo niet doorgaan. Mevrouw liep steeds meer als een angstig vogeltje door het huis als stiefdochter er was.

In het begin had mevrouw zich nog sterk en zelfbewust opgesteld en had zij geprobeerd met dochter te praten. Heel voorzichtig natuurlijk, om de band tussen vader en dochter niet te beschadigen. Aar ook dat hielp niet.

Ik heb vader middels wat opvoedings–coaching geholpen wat vaardigheden aangeleerd om beter grenzen te stellen. Hij zag in dat zijn angst hem chantabel had gemaakt en overwon zijn angst. Uiteraard moest er ook dor het stel duidelijk orde op zaken worden gesteld. Ook daarbij heb ik mijn “standaardoplossingen” (die niet echt standaard zijn en altijd enigszins worden aangepast) nóg meer aangescherpt en aangepast en daarna hebben zij gesprekken met de dochter gevoerd, die ook haar houvast boden. Ze wist precies waar ze aan toe was, en na verloop van tijd werd haar gedrag acceptabel.