Column

Help: ik kan niet meer terug ….

Mevrouw had twee kinderen, een meisje van 8 en een zoontje van 6 jaar. Samen met haar huidige vriend had ze onlangs ook een kindje gekregen. Haar vriend was steeds heel lief, geduldig en begripvol geweest naar haar kinderen. Ze had dus ook zeker  geen problemen verwacht, toen ze zwanger raakte.

Maar na de geboorte van hun kindje samen veranderde zijn houding naar haar kinderen. Ze zag steeds vaker dat hij kortaf op haar kinderen reageerde, terwijl hij heel liefdevol omging met het kleine meisje van hun samen. Het deed haar pijn maar ze merkte ook dat de kinderen het ook aanvoelden. Haar dochtertje had gezegd dat ze hem niet lief meer vond.

Onderling konden de kinderen het goed vinden. De twee oudsten waren bijzonder trots op hun nieuwe zusje en over het algemeen waren ze vreselijk zorgzaam. Het kleintje kreeg ook van hen veel aandacht en liefde.

Mevrouw had enkele keren geprobeerd dit onderwerp ter sprake te brengen, maar dat eindigde steeds in ruzie. Ze twijfelde steeds vaker of ze er wel goed aan hadden gedaan om nog een kindje erbij te nemen. Ook de moeder van haar vriend maakte duidelijk verschil tussen haar “eigen” en “niet eigen” kleinkinderen. Voorheen was dat niet zichtbaar geweest. Oma had slechts één kind.

De kinderen hadden nog niet erg gemerkt dat ze nauwelijks gezien werden door oma, maar mevrouw merkte het wel. En hoe zou dat gaan met cadeautjes? Het zijn toch allemaal kinderen? Háár moeder maakte geen verschil, maar voor deze oma was er ook minder verschil (allebei “eigen”).

Voorzichtig had ze een opmerking gemaakt tegen haar vriend over de rol van de oma’s, maar hij leek het niet te begrijpen (of wou het niet begrijpen?) en ze had maar snel haar mond gehouden. Zij vroeg me wat te doen.  Uiteraard heb ik hen beiden nodig om te zien waar de mogelijkheden zitten.

Er zijn veel mensen die denken geen verschil te voelen tussen een eigen kind en een kind wat niet van jezelf is. Dat is een grote misvatting.