Column

Nu heb IK er last van….  (over samengestelde gezinnen)

 Dit stel in kwam voor de 2e keer. In het eerste gesprek had mevrouw aangegeven dat zij alsmaar had gezwegen en geslikt over hoe zij zich voelde. Meneer had een zoontje uit een eerdere relatie. Het jongetje was 7 jaar toen zij elkaar leerden kennen. Nu is hij 11 jaar.  Mevrouw vond het een aardig jongetje, en vond ook dat hij absoluut niet de schuldige was in het hele verhaal. Maar vooral sinds zij zelf nu ook een kind had, voelde zij meer hoe anders het was (eigen kind/niet eigen kind).

Alwéér??

Meneer was een aardige man, zeker niet ongevoelig, maar had toch niet in de gaten hoe de positie van zijn vriendin was t.o.v. zijn zoontje. Hij betrapte haar op opmerkingen als “komt hij alwéér hierheen?” terwijl wat hem betreft zijn zoontje niet vaak genoeg kon langskomen.

Het ligt niet aan het kind

Hij zei eens “soms denk ik dat je hem niet mag”. Het deed hem pijn. Zoontje deed niks verkeerds, maar  gedroeg zich gewoon, zoals kinderen dat doen, soms ook wel eens dwars en vervelend. Dat begreep ook mevrouw heel goed. Zij vond ook niet dat het aan het kind lag, wist ook wel dat zoontje zich normaal gedroeg voor een kind van zijn leeftijd.

Begrip tonen

In het 1e gesprek kwam ik tot de slotsom dat meneer zich meer  zou kunnen opstellen  achter mevrouw. Hij begreep wel dat het niet haar kind was, en zij emotioneel dus een andere band dan hij, maar hij liet niet altijd merken dat hij het begreep. Soms kwamen ze dan recht tegenover elkaar staan. Dat liep meestal niet echt op, ze waren dol op elkaar, maar het bleef alsmaar vervelend.

Nu heb IK er last van

Hij kwam binnen met de woorden “nu heb IK er last van”. Mevrouw had in het 1e gesprek aangegeven dat ze vaak opzag tegen de dagen dat zoontje er was. Nu was het vader die besefte dat hij alert moest zijn en niet achterover kon leunen. Mevrouw was er blij om dat er iets veranderd was, dat hij haar bij begon te vallen als zoontje iets deed wat niet kon. Voorheen voelde ze zich alleen staan. Hij begreep dat hij dingen moest gaan overnemen die hij gewoon aan haar had overgelaten.

Hij besefte wel dat hij haar in de kou had laten staan en dat het ook wel weer “gewoon” zou worden om de teugels in handen te nemen.

Share