Column

 

Uw puberzoon of dochter is weer eens dwars. En telkens slaat de schrik u om het hart als uw kind roept: jij doet zó stom. Ik ga bij papa wonen!. Soms is het een prachtig chantagemiddel dat uw kind gebruikt, soms is het meer dan een dreigement.

Onvoldoende overleg

Het is natuurlijk het beste als u goed overleg heeft met uw ex-partner. Uw kind zal al gauw merken dat ook bij uw ex-partner er regels zijn, waar hij zich aan dient te houden. Maar er zijn (helaas) ook situaties waarbij de andere ouder verslaafd is, of totaal niet kan zorgen voor een kind. Of zal hij het kind geen grenzen bieden, geen opvoeding geven, kortom: verwaarlozing! Dan kan uw zorg zeer begrijpelijk zijn.

Tegen houden?

Toch heeft het niet altijd zin om ten koste van alles uw kind tegen te houden als het eenmaal dat soort plannen heeft. Sommige kinderen moeten eerst de ervaring opdoen, dat het bij de andere ouder ook geen feest is. En dat die regels van mama (of papa), ook al zijn ze vervelend, zo gek nog niet zijn.

Duiventil

Sommige ouders zijn bang voor het duiventil-effect: dán weer bij jou, dán weer bij de andere ouder. En natuurlijk moet je ervoor zorgen dat je tenminste één van beiden zicht hebt op je kind. Je moet dus mogelijk paal en perk stellen, maar dat betekent niet dat het altijd verstandig is om te zeggen: je gaat nu weg, dat is jóuw keuze, maar dán ook niet meer terugkomen! Een kind overziet de gevolgen van zijn/haar keuze onvoldoende.

Om wat voor kind gaat het

Afhankelijk van hoe jouw kind in elkaar zit, kun je bekijken hoe te reageren. Het ene kind is avontuurlijk of wil eigenlijk ook niet meer naar school waarbij het risico bestaat dat hij met verkeerde mensen in aanraking komt. Het andere kind probeert alleen maar zijn zin te krijgenen wil eigenlijk helemaal niet weg. Nog andere kinderen zijn geneigd om uit schaamte/schuldgevoel/verdriet zich op te sluiten op een kamertje en te vereenzamen.Ieder kind heeft zijn eigen aanpak nodig.

Share