Column

Reageren op emoties

Ik heb het al meerdere malen gezegd: emoties zijn lastig. Je voelt soms een soort druk om lastige emoties bij een ander weg te nemen. Die druk maakt dat je juist de verkeerde dingen zegt, want je neigt naar het overnemen van verantwoordelijkheid.

Boosheid

Je bent echter niet verantwoordelijk voor de emoties van de ander. Laat je dus ook niet helemaal meenemen in de emoties van de ander. Hij is hij, jij bent jij. Wordt een ander boos op jou en je laat je meenemen dan krijg je ruzie. Wordt een ander boos op jou en je gaat (nieuwsgierig) onderzoeken waar die boosheid mee te maken kan hebben, dan kom je eerder tot oplossingen. Je stelt je bv. voor: hoe zou ik me voelen in zo’n situatie? Zou hij zich zo kunnen voelen, of is het voor hem anders?

“Jij maakt mij boos”

Natuurlijk kun je een ander kwetsen, soms expres (sociale media) soms per ongeluk. In het laatste geval zijn excuses aanbieden het beste. Doe je het echter expres is het de vraag of je daar uiteindelijk veel beter van wordt (ik denk van niet). Olie op het vuur werkt alleen maar escalerend.

Zelfs als jij iets gezegd hebt waar de ander boos om wordt blijft hij verantwoordelijk voor zijn boosheid. Wat jij zegt is jouw verantwoordelijkheid, hoe hij reageert is aan hem. Maar het blijft de vraag of je er wat mee bereikt als je de ander kwetst.  Gaat hij daardoor beter naar je luisteren? Nee. Gaat hij daardoor jouw argumenten overdenken? Waarschijnlijk niet. Je bereikt er dus niet mee dat hij jouw kant van het verhaal wil overwegen.

Verdriet

Heeft de ander verdriet, dan wil je je medeleven tonen. Dat doe je door diep van binnen mee te voelen, niet door de verantwoordelijkheid over te nemen en te zorgen dat dit verdriet verdwijnt. Je zou kunnen zeggen: verdriet van binnen uit begrijpen, dan voel je het toch ook?! Dat klopt, maar daarmee wordt het niet jóuw verdriet. Als de ander verdriet heeft om iets heel ergs ( het verlies van een kind) dan kun je wel meegenomen worden in dit verdriet (wat erg, ik moet er niet aan denken), maar je voelt nooit dat diepe verdriet van de ander. Dat is ook niet wat de ander nodig heeft. Hij wil steun, begrip, een luisterend oor. Het zou hem niet helpen als jij óók je kind zou verliezen.

Luisteren

Wat wel helpt is luisteren, iemand vasthouden en troosten, kleine dingen uit handen nemen, aanwezig zijn. En later in het proces eens wat dingen vragen naar iets meer details, waardoor men aangemoedigd wordt om te praten (en emoties te uiten).

Share