Eigen emoties tonen aan je kind?

Vroeger werd vaak gezegd dat het beter was niet te huilen in het bijzijn van kinderen. Kinderen werden ook weggehouden bij ernstige dingen als begrafenissen. Tegenwoordig wordt er soms zoveel gehuild in het bijzijn van kinderen en zo hevig op hen geleund dat dit het andere uiterste is.

Huilen is normaal en wordt ook steeds meer normaal gevonden. Vroeger huilden mannen zelden, nu wordt er ook op TV veelvuldig en ook door mannen gehuild.  Huilen op zichzelf is niet erg, ook niet in het bijzijn van een kind. Een kind mag gerust zien dat ook volwassenen soms moeten huilen.

Waar je echter voor moet waken is dat kinderen meegezogen worden in al die heftige emoties. Dus huilen, prima, maar geen hartverscheurend urenlang tranendal. Wat vooral belangrijk is, is dat je aangeeft nog wel de controle te hebben. Dus zeg je iets van dat volwassenen soms ook moeten huilen als ze verdriet hebben, maar dat het kind er geen zorgen over hoeft te hebben.

Een kind zal alles uit de kast halen om je te troosten. Geef dan aan dat je dit lief vindt en knuffel je kind. Waardeer het voor zijn inspanningen en zeg dat het verdriet heus wel weer over gaat.

Opmerken en waarderen van de troost die je kind jou biedt is prima, maar je kind wordt te zwaar belast als je op je kind leunt. Je kind moet kind kunnen zijn. Natuurlijk zijn er dingen die voor een kind eigenlijk te zwaar zijn, en waar niemand wat aan kan doen. Bv. een ernstige ziekte van een ouder waarbij steeds de dreiging aanwezig is dat de ouder overlijdt.

Niemand kan er wat aan doen dat dit soms gebeurt. Dan kun je wel af en toe je eigen emoties tonen, maar dien je ook ruimte te maken voor de emoties van je kind. Praat erover. Vertel waar je over nadenkt, en vraag waar je kind aan denkt. Geef eerlijke antwoorden, maar wel op het niveau van het kind.

En verder: laat je kind bepalen wat het wil weten. Als het kind weer gaat spelen dan is het ook prima. Dan heeft hij/zij voor dat moment genoeg informatie. De volgende vraag komt wel een andere keer.