Souffleren

Vaders valt het vaak niet op als hun kinderen aan tafel zich niet erg netjes gedragen. Stiefmoeders ergeren zich in stilte. Op de eerste plaats omdat mannen zich daar over het algemeen al wat minder mee bezig houden (uitzonderingen daargelaten). Op de tweede plaats valt vervelend gedrag (neus ophalen, kliederen met eten) van jouw kind meestal niet op, voor de stiefouder kan het erg hinderlijk zijn. Jij bent het gewend, zij niet. Andersom kan dus ook.

Geklieder

Kleintjes kliederen vaak omdat ze nog niet beter kunnen, maar grotere kinderen moeten leren om fatsoenlijk te eten, daar zijn we het over het algemeen wel over eens. Meestal is het (zeker in het begin) niet verstandig dat de stiefouder corrigeert. Daarom is het lijden met een lange ij voor de stiefouder als de eigen ouder niets opvalt.

Tafelschikking

Daarom kan de tafelschikking problemen voorkomen. Om de ouder te helpen eerder op te merken dat er iets niet goed gaat. Je kunt door elkaar aan te stoten of elkaar een tik met de voet te geven elkaar een teken geven. Kinderen merken er niks van. Meestal niet.

Maar als je in de huiskamer elkaar nadrukkelijk aankijkt (vooral als het om pubers gaat) voelen zij het direct als de ouder door de stiefouder gesouffleerd wordt. Dus wat met eten meestal goed werkt, is voor andere situaties niet altijd wenselijk.

Politieagent spelen

En dan moet je wat anders. Kinderen doen voortdurend dingen waar je op wilt reageren. En je kunt niet blijven verbieden, blijven vermanen, als er weer iets stoms gebeurt. De ouder waarvan de kinderen er minder vaak zijn (vaak de vader) heeft ook geen zin om steeds politieagent te spelen. Dus moet je ook kiezen waar je wel en waar je geen punt van maakt. Doe dat altijd in samenspraak met je partner en kies een overlegmoment dat je allebei rustig bent. Als je boos en gefrustreerd bent werkt dat nl. ook niet. Maak afspraken en hou je daaraan.

Hopen tegen beter weten in.

Ik kwam onlangs een “Omdenker” tegen: “Soms is de hoop een belemmering voor acceptatie”. En dat klopt inderdaad. Blijven hopen op iets wat onmogelijk is kan je belemmeren om vrij te leven. Accepteren en loslaten is soms nodig. Soms kun je daar jaren of bijna je hele leven aan verspillen.

Loslaten partner

Ik had in mijn praktijk eens een mevrouw die haar partner niet los kon/wilde laten en bleef hopen dat deze terugkwam. Het was voor iedereen duidelijk dat dit niet ging gebeuren, behalve voor haar. Zij bleef maar haar best doen om het contact levend te houden, bleef maar hopen dat hij eens spijt zou krijgen en terug zou keren.

Ziekte

Zo zie je ook soms mensen die een kwaal krijgen en blijven hopen dat het beter wordt. En natuurlijk: je hoeft niet zo maar op te geven. Het is goed om te vechten zo lang er nog hoop is. Maar als je een gevecht blijft voeren wat echt niet meer te winnen is, verspil je je energie en vergeet je te genieten van datgene wat er wél is.

Loslaten… hoe dan?

En dat is inderdaad niet echt eenvoudig. Je kunt het vergelijken met rouwen. Als iemand dood is komt ie niet meer terug, dan móet je dat wel accepteren. Het is uiting geven aan je verdriet, soms huilen, soms boos worden, misschien zelfs wel boos worden op jezelf (bv. dat je niet meer geïnvesteerd hebt in de ander toen die nog leefde).

 Rouwen

Ineens is er dat liedje wat je doet denken aan die ander. Ineens zie je iemand die op dezelfde manier loopt of kijkt. Of wordt er iets gezegd dat ook een vaste uitdrukking was van de overledene. En ineens is er dat treurige gevoel er weer. Naarmate de tijd verstrijkt zie je meestal dat deze momenten minder hevig worden en dat er meer tijd komt tussen deze vlagen van verdriet. Vechten tegen het verdriet, je groot houden, flink zijn,  is niet productief. Het helpt niet, het maakt het lijden erger. Het duurt allemaal langer en maakt ook je dagelijks leven moeilijker. Na een flinke huilbui kun je soms weer lachen.