Een ouwe chagrijnige vent

Het stel had een behoorlijk leeftijdsverschil. De vriend van mevrouw was 12 jaar ouder dan zij, zijn kinderen woonden inmiddels allebei zelfstandig. Zij had nog kleine kinderen (2, 4 en 7 jaar). Zeker etenstijd kan met kleine kinderen ingewikkeld zijn. De een stoot zijn beker om, de ander laat een mes vallen, weer een ander zit te draaien op de stoel of te tikken met zijn vork.

Kleintjes geeft gedoe aan tafel

Hij was al lang uit de kleine kinderen en was dit niet meer gewend. Hij kon zich niet herinneren dat het ooit zo rumoerig was geweest bij hem, toen de kinderen nog klein waren. Maar van je eigen kinderen kun je sowieso ook meer hebben. Mevrouw voelde duidelijk dat hij zich soms irriteerde aan het gedoe aan tafel.

Zelf opvoeden?

In het begin had hij geprobeerd de kinderen van haar alsnog op te voeden: zit stil, niet tikken met je vork, kijk uit voor je volle beker, etc. Maar hij was daarmee opgehouden, omdat het niet hielp en hij de boze blikken van zijn vriendin zag. Och, ik sta daar wel boven, ik pas me wel aan, dacht hij.

Er boven staan

Alleen als hij een lastige dag achter de rug had, viel het hem toch zwaar om “erboven” te staan. Dan kón hij het niet laten om opmerkingen te maken over het gedoe aan tafel. De kinderen voelden de spanning duidelijk aan en de middelste begon hem uit te dagen. En dan werd er strijd gevoerd aan tafel…..

Als er strijd ontstond aan tafel tussen hem en het middelste kind, dan koos mevrouw “uiteraard” partij voor haar kind. Dan werd de situatie nog ijziger.

Chagrijnige ouwe vent

Toen ik probeerde om een oplossing te bedenken voor deze uitdaging, wilde hij er niet van weten. “Ik voel me dan echt een chagrijnige ouwe vent” zei hij. Hij wilde niet dat er rekening mee werd gehouden. Nadat ik uitlegde dat er wél rekening gehouden moest worden met zijn gevoelens, begreep hij dat dit niet betekent dat hij altijd met zachte handschoenen moet worden aangepakt, maar dat er wél aandacht moest zijn voor datgene waar hij last van had.

Aandacht

Mannen vinden vaak dat ze geen aandacht nodig hebben. Geen aandacht krijgen betekent echter genegeerd worden (en dat willen ze tenslotte ook weer niet). Deze aandacht voor hem was even hard nodig als de aandacht voor haar wensen.

Ruzies zijn erfelijk.

In sommige families zijn ruzies aan de orde van de dag. Heeft de één geen conflict, dan maakt de ander er een. Vaak is ook bij een van de ouders (of bij beide ouders) sprake van dezelfde ruzieachtige sfeer. Oma had bv. ook altijd ruzie met een van je tantes, of met een oom.

Herhalingen

Natuurlijk zijn er in elke familie wel eens problemen, maar meestal praat men het uit, of gaat het op een andere manier weer over. En meestal duurt dat niet zo lang. Als je opgroeit in een gezin waar nogal eens conflicten zijn dan word je daar vaak een angstig mens van. Je  leert er meestal niet veel goeds. Vaak blijf je hangen in de conflicten, juist omdát je er zo bang voor bent.

Wat je leert

Als je in conflictsituaties opgroeit dan leer je het conflict.  Je leert vechten. Je zou willen dat je meer van de oplossingen leert, maar vaak is dat niet het geval. Uiteindelijk kun je er wel veel van leren, maar dan is het belangrijk om (zónder schuldgevoel) te leren kijken naar je eigen aandeel. En omdat je geleerd hebt te verdedigen, is dat hetgeen wat je doet. Je omringt je met mensen die zeggen: het ligt niet aan jou. Dat is veilig. Toch zit in elk conflict wel een eigen aandeel. Ook als men zegt: het lag echt niet aan mij.

Van de regen in de drup

Soms lijkt het alsof men graag conflicten heeft in dergelijke families. Ik hoor wel eens dat men soms uit een familieapp stapt (of eruit gegooid wordt). En dan krijgt men al snel coalitievorming. Er ontstaan kampen. Dat is het begin van grote familievetes.

Niemand wil het

De meeste ruzies zijn echt niet gewild, ook al lijkt een andere partij nóg zo onredelijk. Voor die andere partij is er echt iets wat hem/haar niet bevalt. Als men beter naar zijn eigen aandeel kijkt en de verantwoordelijkheid ervoor naar zich toetrekt, dan zouden er minder ruzies zijn.

En:  luisteren zonder klaar te zitten met een tegen-antwoord. Geen schaakspel waarbij je vooruitdenkt: ik ga dadelijk dát zeggen, maar echt luisteren en je inleven in datgene wat de ander zegt, niet terug meppen, ook al is dat nog zo verleidelijk.