Column

De moeder van de bruid

Els vertelt dat ze zich geen raad weet. Ze is al jaren stiefmoeder van een dochter en een zoon. De moeder van de bruid is overleden voor zij in beeld kwam. Ze leerde haar man Pierre kennen toen deze al een hele tijd weduwnaar was.

De kinderen waren nog jong (15 en 13 jaar) en zetten hun moeder op een voetstuk. Heel begrijpelijk, vond Els dat. Ze probeerde desondanks hen een fijne tijd te bezorgen, maar kreeg hierbij vooral tegenwerking. De kinderen (en vooral de dochter) wilden niks van haar weten.

Meerdere malen had Els verzucht “waar ben ik aan begonnen” maar de liefde van Pierre was groot en dat maakte veel goed. De dochter had aangekondigd dat Els weliswaar welkom was op haar bruiloft, maar niet op de plek mocht staan, waar haar eigen moeder had moeten staan.

Voor Els had dit gevoeld als een mokerslag! De relatie tussen Els en haar bonuskinderen was niet overdreven goed, maar dat ze niet naast haar man mocht staan als de dochter trouwde, dat deed haar veel pijn. Pierre had gezegd dat ze er niet zo’n drama van moest maken. Het feliciteren duurde immers niet de hele dag!

Maar daar ging het haar niet om! Ze wilde er gewoon ècht bij horen. Zij wilde trots kunnen zijn op de prestatie die ze geleverd had, nl. 2 kinderen opvoeden tot volwassenen. Ze dacht toch dat ze daar haar best voor had gedaan, ook al was haar invloed niet zo groot geweest als ze gewild had.

Maar Pierre was niet van plan om daar ruzie over te maken met zijn dochter, dus moest ze zich maar schikken. Ik vroeg wat Pierre er eigenlijk zelf van vond, dat zijn dochter dit zo wenste. Pierre zei dat hij het jammer vond, maar dat hij er niks aan wilde veranderen.

Zo zie je dat op hoogtijdagen (maar ook bij dieptepunten in het leven) de rol van stiefouder niet altijd wordt gewaardeerd. Omdat de bruiloft op korte termijn zou plaatsvinden  kon dit probleem niet voor die tijd worden opgelost.  Wel kwamen ze om te voorkomen dat bij de geboorte van het eerste kleinkind vergelijkbare problemen zouden ontstaan.

Share